Lieve Samen voor Nederland vrienden.
Voordat ik mijn verhaal begin wil ik jullie bedanken.
Voor jullie steun, lidmaatschappen, donaties, het delen van onze posts op social media, reacties die jullie achterlaten, de mails die jullie hebben gestuurd voor de ondersteuningsverklaringen, het abonneren op ons YouTube kanaal, de bestellingen die zijn gedaan voor onze promotieartikelen en nog zoveel meer.
Weet dat wij hier heel erg dankbaar voor zijn.
We realiseren ons keer op keer wat het belang van SAMEN is.
Wij zijn de burgers, wij zijn HET VOLK en wij moeten het verschil uiteindelijk gaan maken.
Dit keer dus geen filmpje maar een geschreven stukje.
De reden dat ik nu kies voor een stukje tekst is omdat het me iets meer rust geeft dan het maken van een filmpje.
En geloof het of niet, ook ik heb zo nu en dan behoefte aan rust.
De komende 2 weken dus even geen filmpje van mij, ik ga even de balans opzoeken. Deze is behoorlijk zoekgeraakt de afgelopen jaren.
De afgelopen 3 jaren heb ik zo’n beetje non-stop op standje “AAN” gestaan.
Doorwerken en doorgaan, weinig pauzes en geen vakanties.
Tijdens de grote C-plandemie gekozen om mijn rug recht te houden en niet mee te gaan in de waanzin.
Ook niet voor een salaris! Niet voor een werkgever! Niet voor een baan!
Uiteindelijk ben ik uit noodzaak voor mezelf gestart en daarnaast heb ik nog andere werkzaamheden opgepakt.
Ook was er een missie ontstaan tijdens de grote C-plandemie. Het verzet! En het verzet heeft geen pauze of vakantie!
Dit resulteerde er wel in dat er weinig tijd voor mezelf en mijn gezin overbleef.
Niet dat ik zielig ben, want bij keuzes horen nu eenmaal consequenties.
En laat ik deze consequenties nu met trots dragen.
Als ik het opnieuw zou moeten doen, deed ik alles precies zo!
De laatste tijd merkte ik (en mijn gezin) dat mijn lontje korter is dan normaal.
PAS OP!!! EXPLOSIE GEVAAR!!!!
Dat ieder geluidje te veel is, dat ik vlucht in heel veel wandelen met de hond, puur om maar de rust op te zoeken.
Wanneer je 3x in 1 week tijd je sleutels of je telefoon denkt te zijn vergeten bij de supermarkt binnen!
Je als een kip zonder kop rondrent.
Wanneer je de straat waarin je woont gewoon voorbij bent gereden terwijl je onderweg bent naar huis.
En zo waren er weer meer signalen die me duidelijk maakten dat ik even op de rem moet gaan staan.
En de rem is nog wel eens zoek bij mij, toch weet ik hem wel steeds vaker op tijd te vinden. Nu is het moment dat ik hem echt moet gaan intrappen.
Het schuldgevoel naar mijn kind maakt ook dat ik minder hebben kan.
Het is haar vakantie en mama maar ook papa zijn de hele tijd maar druk.
“Papa’s” collega heeft in de week voorafgaand aan haar vakantie een hersenbloeding gekregen waardoor het bedrijf nu zo’n beetje draait op papa.
Ook dit is nu onmacht en al erg genoeg voor deze collega.
Je hoort ons daarover dan ook niet klagen.
Dit doe je namelijk gewoon voor elkaar en voor de zaak.
Volgende week hebben we allebei een hele week vrij, dus vakantie.
En daar zijn we aan toe.
Dus vandaar dat ik ook eventjes op standje “UIT” wil staan. Daarna kom ik weer sterker en fitter terug.
Er staan drukke tijden voor de deur, dus opladen is nu meer een must dan een luxe. Het moet simpelweg gewoon.
Waarom ik dit zo open en eerlijk deel?
Omdat ik net als jullie mens ben.
Ook al hoef ik geen verantwoording af te leggen. (Zo voelt het trouwens ook niet.) Maar het is geven en nemen. Jullie geven ons ook veel.
We hopen natuurlijk van harte dat jullie straks op ons zullen gaan stemmen, dan vind ik het niet meer dan normaal dat je ook weet op wie je stemt.
Hoe staat iemand waarop je je stem uitbrengt in het leven?
Wat zijn de waarden en normen van iemand?
Ik kan me voorstellen dat je dit graag zou willen weten.
Voor nu dus even een korte break en quality time voor het gezin.
Ik hoop dat jullie ook de rust pakken en even kunnen opladen. We gaan elkaar nog hard nodig hebben.
SAMEN gaan we het verschil maken!
Voor onze kinderen en kleinkinderen!
Tot snel lieve mensen
Met strijdbare groet en een dikke knuffel,
Samira You-ala