De kogel is door de kerk, ook al merken we er in Nederland nu nog weinig van. Vorige week kwam het televisieprogramma “Zembla” met een uitzending over het “Dutch Protocol”. Waarin er met een kritische blik gekeken werd naar transgenderzorg en de manier waarop Nederland voorloper werd in het aanbieden van genderwijzigingen bij jongeren- en kinderen.
Het Dutch Protocol voor transgenderzorg is een onderwerp dat de laatste jaren aanzienlijke kritiek heeft ontvangen uit de ietwat stille hoek van de medische wereld. Het heeft wel eens wat controverses veroorzaakt, maar is grotendeels onder de radar blijven vliegen. Het protocol regelt de medische behandeling en zorg voor mensen die hun genderidentiteit willen veranderen, en daartoe hun geslachtskenmerken kloppend willen maken met het geslacht waarin zij zich identificeren. Hoewel het doel van het protocol ooit was om transpersonen de zorg te bieden die ze nodig hebben, is de gehele westerse wereld ermee aan de haal gegaan zonder gedegen onderzoek te doen naar de effecten van deze specifieke methode.
En dat bij een behandeling die zich vooral richt op jongeren, en soms zelfs kinderen. Die dus vaker dan nodig als proefkonijnen hebben gefungeerd in wat ondertussen een farmaceutisch verdienmodel geworden is.
Het Dutch Protocol, zogenoemd omdat het afkomstig is van een Nederlandse kliniek die er destijds de eerste levensadem in blies, baseert zich op zeer mager wetenschappelijk onderzoek en bewijs. Het gaat uit van een combinatie van therapie, het voorschrijven van puberteitsremmers en hormonen, en uiteindelijk het ondergaan van genderwijzigingsoperaties. Naar geen van deze drie werd er door de grondleggers van het Dutch Protocol afzonderlijk en/of langdurig onderzoek gedaan. Hierdoor is het tot op de dag van vandaag niet duidelijk of de succesverhalen van transpersonen die zich onderwierpen aan het Dutch Protocol voortkomen uit de therapiesessies, de medicatie of de operaties die zij soms, maar niet altijd hebben ondergaan. Operaties die op zichzelf geen gegarandeerd succes zijn.
Genderdysforie werd bij het intakeproces voor het Dutch Protocol altijd als uitgangspunt genomen. Zelfs wanneer duidelijk was dat een persoon hele andere psychologische of mentale klachten had, werden deze toch gekoppeld aan een mogelijke diagnose van genderdysforie. Medische en psychologische experts klappen hierover steeds vaker uit de school, en geven aan dat veel jongeren en kinderen ten onrechte werden behandeld voor genderdysforie, terwijl zij hele andere zorg hadden moeten krijgen.
Een ander belangrijk punt van kritiek zijn de lange wachttijden waarmee men wordt geconfronteerd bij het verkrijgen van zorg onder het Dutch Protocol. De vraag naar transgenderzorg is aanzienlijk toegenomen. Met groeiend regenboogactivisme, misdiagnosen en ongecontroleerde marketing richting jongeren en kinderen via sociale media, worden de aantallen van mensen die op jonge leeftijd de transgenderzorg wagen steeds groter. Met name de Nederlandse gezondheidszorg heeft moeite om aan deze vraag te voldoen. Dit heeft geleid tot wachtlijsten die soms jarenlang kunnen duren voordat patiënten toegang krijgen tot medische behandelingen, zoals hormoontherapie of geslachtsbevestigende operaties. Dit kan voor aanzienlijke emotionele en psychologische stress zorgen, want nog steeds wordt er naar andere mentale en/of psychologische klachten niet goed gekeken. Depressie, stress, onzekerheid, vermoeidheid, al deze klachten worden nog altijd vaak ten onrechte toegeschreven aan alleen genderdysforie, en het gebrek aan transgenderzorg.
Het Dutch Protocol heeft ook kritiek gekregen vanwege de beperkte keuzemogelijkheden die het biedt op het gebied van medische behandelingen. Het protocol legt vaak een strikt en gestandaardiseerd pad op, waarbij bepaalde procedures en protocollen worden gevolgd. Dit kan het voor mensen binnen het traject moeilijk maken om behandelingen te krijgen die aansluiten bij hun individuele behoeften en wensen. Stuk voor stuk moeten zij in de mal passen die het protocol hen voorlegt. Wat hun medische dossier hen ook te verduren geeft.
En dan is er nog de politiek die zich ermee bemoeit. Een kritische blik op het Dutch Protocol kan je al bijna in de “extreem-rechtse” hoek doen verdwijnen. Ten nadele van de duizenden jongeren en kinderen die het onzekere en onbewezen traject van transgenderzorg betreden.
Vanaf je 25e levensjaar ben je pas mentaal uitontwikkeld. Een ingrijpende, levens veranderende en vaak onomkeerbare beslissing nemen over je eigen lichaam voordat je geest volledig is ontwikkeld. Hoe verantwoord is dat? En hoe verantwoord zijn de talloze artsen, psychologen en therapeuten die juist die beslissing als oplossing bieden voor minderjarigen met verscheidene mentale problemen?
Een gendertransitie traject, inclusief hormoontherapie, consult, operaties en medicatie levert de farmaceutische industrie honderdduizenden, zo niet miljoenen euro’s per behandelde persoon op.
Dat alles op basis van flinterdun onderzoek, en oncontroleerbare “bewijzen”.
Geen kind, geen jongere verdient het om zo meegezogen te worden in een levenslang medisch abonnement. En tal van volwassenen die het hebben doorstaan onderstrepen dit.
Laten we hopen dat de uitzending van Zembla de dam van stilte en terughoudendheid eindelijk breekt.
Denzel Olde Kalter
Samen voor Nederland
