Het Politieke Kompas #2
Vorige week schreef ik een blog over hoe veel mensen zonder TomTom hun weg proberen te vinden in het Nederlandse politieke landschap. Links, rechts, midden, waar vind je soelaas? Misschien wel bij geen van deze voortgeborduurde richtingen. Moet er dan een nieuwe richting komen, en wie creëert die dan? Of moeten we onderhand toegeven aan het idee dat het voorgestelde spectrum feitelijk helemaal niet (meer) bestaat?
Maar werkt het systeem dan nog wel?
Het principe van de democratie is simpel. Het volk kiest en beslist, de staat voert uit. In theorie zijn we allemaal aandeelhouders van de BV der Nederlanden. Dit bedrijf stelt mensen binnen de Nederlandse grenzen in staat om hun stem uit te brengen, vertegenwoordigers te kiezen en zo een zetel te veroveren aan de conferencetafel op de bovenste verdieping. Zo hebben alle Nederlanders de kans om invloed uit te oefenen op het overkoepelende management van hun dagelijks leven. Misschien wel het belangrijkste aspect van deze manier van bedrijfsvoering, is dat politieke partijen in vrijheid reclame mogen maken voor hun product. Een wet, een amendement, een belofte. Kleine stukjes beleid. Uiteindelijk krijgen de partijen met de beste producten en reclame de meeste stemmen van het volk.
Als iedere klant van de democratie zich zou opstellen als individuele belanghebbende, dan zou dit systeem perfect moeten werken. Hoera voor de democratie. Maar als klant, wanneer je een nieuwe koelkast aanschaft, denk je daar vaak erg goed over na. Je struint websites af, op zoek naar de perfecte combinatie van betrouwbaar, voordelig en duurzaam. Daar steek je zelf veel tijd en moeite in. Je laat het niet over aan een “productwijzer” die wordt samengesteld door het bedrijf waar je bij wilt kopen. En je gaat ook niet op zoek naar activistische groeperingen die, net als jij, ook een nieuwe koelkast willen kopen en je proberen te overtuigen van hun collectieve keuze. Laat staan dat je je laat inpakken door internationale en/of globalistische clubs van koelkastverkopers.
We hebben wellicht een zekere vorm van individualisme nodig om de democratie écht te laten werken. Vrijheid waarin iedereen onbegrensd mag vinden en denken wat hij/zij wil vinden en denken. Men kan vinden dat minderbedeelde mensen geholpen moeten worden met belastinggeld. Men mag denken dat er minder belasting betaald zou moeten worden. Men mag denken dat een prikje halen zodat de al zieke buurman beter beschermd is een vorm van medemenselijkheid is. Men mag vinden dat dit prikje onnodig is voor een gezond mens, en dat zijn/haar natuurlijke immuniteit wel raad weet met het weren van een griepvirus.
Democratie, kunnen we dus stellen, is gebaat bij vrijheid. Is er geen vrijheid? Dan is er geen democratie. En dat brengt ons bij de actualiteit, want het lijkt erop dat wij klanten onszelf binnenkort helemaal niet meer bezig hoeven te houden met dit soort moeilijke vraagstukken. Dat doet het bedrijf wel voor ons: Telegraaf: Kamer in conclaaf over FvD verbod.
Als een meerderheid van de aandeelhouders het eens kan worden over het uitkopen van een andere aandeelhouder, dan kan dat toch gewoon? Die ene aandeelhouder doet bovendien ontzettend moeilijk en eist dat er opnieuw wordt gekeken naar de hele bedrijfsstructuur waar zo hard aan is gewerkt de afgelopen 12/13 jaar. Daar wil het bedrijf van af. Een partij die actief is doorheen heel Europa neemt het verkapte initiatief om een nationale anti-Europese partij te verbieden. En veel andere partijen zullen hieraan meewerken want de betreffende partij is “anti” op nog heel veel andere gebieden die zij graag “pro” zouden willen benaderen. De belangrijke vragen zijn: Als dit inderdaad zou gebeuren, hoelang zal het dan duren voordat ook andere partijen verboden zullen worden? En hoeveel Nederlanders blijven er onderaan de streep nog tevreden klant van de democratie? Hoeft de partij wel echt verboden te worden, of is het idee al genoeg?
Waarschijnlijk zullen velen niet eens merken dat de vrije democratische keuze hen wordt ontnomen. Maar ik houd hoop dat er Nederlanders zijn die hun klantenkaart zullen inleveren. Dan maar ontevreden, misschien beweegt dat mensen wel om zelf aandeelhouder van de politiek te worden. Het ronduit verbieden van een vrije keuze moet toch de laatste druppel zijn die de overvolle emmer doet overlopen.
Gelukkig komt er een rondetafelgesprek over het mogelijke verbod op politieke partijen. Dàt is dan wel weer heel democratisch.
Alles wat wij deden, doen en zullen gaan doen, dat doen we Samen Voor Nederland.
Denzel Olde Kalter
