Morgen, op 8 augustus breekt het einde van de Pride Amsterdam aan. Voorgaande jaren keken Amsterdammers en Nederlanders hier met een tevreden, en misschien zelfs trotse glimlach op terug. Nu klinkt er vooral een opgeluchte zucht van ingehouden irritatie. Dagenlang activisme achter de rug die weinig te maken hadden met homo-acceptatie, of met homoseksualiteit op zich. Daarvoor in de plaats werden straten en grachten ondergedompeld in politiek activisme, openbaar fetisjisme en zelfs klimaatalarmisme. Met als kers op de “progressieve” taart: Gender-ideologie. Tezamen transformeren zij de opgehaalde schouders van mensen die homo-acceptatie hadden bereikt, in een gefrustreerde frons en iets was we “homo-irritatie” zouden kunnen noemen.
Met andere woorden: Pride is ogenschijnlijk één grote hoop vol roeptoeters geworden.
Het is belangrijk om binnen deze steeds maar verder groeiende, grijze alfabetmassa, het verschil weer te zien. De idealen en methoden van de verschillende letters binnen “LHBTQIA+” beginnen namelijk langs elkaar heen te lopen. De bok en het schaap hebben dan wel allebei hoeven en een vacht, maar ze willen toch andere dingen bereiken in het leven. En als ze niet uitkijken, beuken ze op elkaar in en bereikt geen van beiden hun doel.
De I (Interseks) en A (Aseksueel) in LHBTQIA+ kunnen we buiten beschouwing laten. Zij pleiten voor acceptatie van twee totaal verschillende zaken die in essentie niets met elkaar, en niets met LHBTQ te maken hebben. Tekenend voor I en A is dat hun strijd voor aandacht en acceptatie geen effect heeft op de emancipatie van de andere afkortingen, en dat hun bestaansrecht eigenlijk geen ingewikkelde, diepgewortelde, provocerende of ingrijpende maatschappelijke vraagstukken opwerpt voor “de norm” (de overgrote meerderheid van “gewone hetero’s”). Discriminatie richting intersekse en aseksuele mensen is meestal geen bewust menselijk streven, en de norm heeft doorgaans weinig moeite hen te accepteren.
Voor LHB (Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel) en TQ (Transseksueel, Queer) geldt dat zij wél maatschappelijke vraagstukken opwerpen. Waardoor deze groepen elkaar zijn gaan vinden in hun strijd voor emancipatie. De LHB-groep arriveerde in Nederland, en de rest van de Westerse wereld samen met de T bij het “jullie mogen er zijn” punt. Maar LHB gaat over acceptatie van andere seksuele geaardheden, en TQ over geslachtsnormen en geslachtsverandering. Een inhoudelijke samenwerking was nooit écht logisch. Daar loopt de maatschappelijke positie van de groep in zijn geheel langzaam op stuk.
Het begrip “minderheidsgroep”, ligt hieraan ten grondslag.
Waar homo-activisme gekenmerkt wordt door het woordje “acceptatie”, wordt trans- en queer activisme gekenmerkt door iets anders. Het zijn twee totaal verschillende vormen van activisme. Homo’s, lesbiennes en biseksuelen zijn net als queers en transgenders een minderheidsgroep in de samenleving. Maar in tegenstelling tot de huidige trans- en queer groep, accepteren homo’s, lesbiennes en biseksuelen anno 2023 ook daadwerkelijk het feit dat zij een minderheidsgroep zijn.
Die samenleving, compleet met haar afgesproken normen en waarden, en haar alomvattende sociaal-contract, wordt door LHB’ers erkend als de norm. Nooit hebben zij als activistische groep getracht deze norm te veranderen, hervormen of zelfs maar beïnvloeden. Zij streven vanaf het begin alleen maar naar acceptatie. Zij strijden voor een werkbare, eerlijke, waardige en menselijke manier waarop ze als minderheidsgroep onderdeel van de norm van de bestaande samenleving kunnen functioneren. Hierbij horen gelijke rechten, vertegenwoordiging in het publieke debat en sociale en wettelijke acceptatie voor hun wezen. Voor de romantische, seksuele of wettelijke relaties die zij hebben met andere LHB’ers van hetzelfde geslacht.
Het homohuwelijk is hier een goed voorbeeld van.
Homo’s en lesbo’s wilden, net als ieder ander die zich in de norm van de bestaande samenleving bevindt, met elkaar kunnen trouwen. Om zo ook dezelfde rechten, plichten én erkenning te genieten die binnen de wet zijn vastgesteld voor de norm: hetero’s. Hiermee wordt van mensen binnen de norm eigenlijk niets verwacht. Zij hoeven geen homohuwelijk te ondergaan, en zij hoeven ook geen homohuwelijk bij te wonen. Zij hoeven alleen maar te accepteren dat er homohuwelijken plaatsvinden, op dezelfde manier waarop “normale” huwelijken worden voltooid.
Het trans- en queer activisme van de 21e eeuw opereert anders en kent een doel dat niet vergelijkbaar is met acceptatie alleen. Het TQ+ activisme profileert zich namelijk met een eis. De eis dat eenieder die zich in de norm van de bestaande samenleving bevindt, zich realiseert dat een belangrijke component in deze bestaande norm, (namelijk man en vrouw, de twee biologische geslachten die de natuur kent) niet kloppend is met de door hen getekende realiteit. Volgens het TQ+ activisme moet iedereen die zichzelf tot de norm heeft gerekend, erkennen dat deze norm inherent foutief is. Het geslacht (dat wat je biologisch gezien man of vrouw maakt) en je gender (dat wat je geestelijk gezien man of vrouw maakt) zijn volgens deze groep dan ook verschillend, en staan niet met elkaar in verhouding. De normale mens moet meegaan in het adagium dat gender een sociaal construct is, en dat het geslacht hierop aangepast kan worden. Zij moeten zich nu als cis-man of cis-vrouw gaan presenteren om de door TQ+ beoogde psychologische en biologische overeenkomst na te leven.
Daarbij moet iedereen die zich in de norm begeeft, ook tot een actieve houding over gaan tegenover de TQ+ minderheidsgroep. Zij moeten voortaan niemand meer met “meneer” of “mevrouw” aanspreken, omdat het;
A: Iemand van een heel andere genderidentiteit kan betreffen.
En B: Het inherent niet klopt dat de benaming “man” of “vrouw” zonder het woordje “cis” ervoor, überhaupt bestaat.
TQ+ activisten eisen dus dat de afgesproken norm van de bestaande samenleving zich volledig hervormt op het gebied van geslacht en gender, en eisen ook dat iedereen die zich “normaal” noemt, hier werk van maakt.
Gender-ideologie.
Dit kan wat trans- en queer activisten betreft niet vroeg genoeg beginnen. Het liefst al bij de geboorte moeten we baby’s geen jongen of meisje meer noemen omdat het kindje met een bepaald geslachtsdeel geboren is. Maar ook wanneer een volwassen persoon op latere leeftijd besluit om van geslacht te veranderen, moet deze persoon mee kunnen doen in de wereld van het door hen beoogde geslacht. Wat kan resulteren in het welbekende voorbeeld van een man in de dameskleedkamer.
Het huidige TQ+ activisme (waarbij het belangrijk is om te onthouden dat lang niet alle transgender personen zich liëren aan deze actiegroep) is dus volledig onvergelijkbaar met het LHB-activisme. Zowel in methode als in doelstelling. Waar LHB’ers op een behoorlijke manier onderdeel willen zijn van de bestaande norm, willen TQ+’ers dat de bestaande norm onderdeel wordt van hen. Een zorgwekkende ontwikkeling die gesteund wordt door zowel politieke organisaties als grote bedrijven.
De farmaceutische industrie en haar lobby zijn vooraanstaand in het bepleiten van geslachtstransitie, op steeds jongere leeftijd. Therapie, hormonen, puberteitsremmers en chirurgische ingrepen zijn dan ook vaak onderdeel van het levensverhaal van een gemiddeld transgender persoon. Dat is bij uitstek de reden dat er recentelijk zo’n opmars is rondom deze minderheidsgroep. Eenvoudigweg wordt er, vooral vanuit de VS, feitelijk reclame gemaakt voor geslachtstransitie.
Steeds vaker willen LHB’ers zich losmaken van de TQ+. En ook tal van transgenders met ervaring sluiten zich bij dit tegengeluid aan. Gays Against Groomers is een voorbeeld van een groep LHBT’ers die zich openlijk verzetten, specifiek tegen het “groomen” van jongeren en kinderen, die nog een hele ontwikkeling moeten doorstaan voordat ze zich zouden moeten wagen aan grote, impactvolle vragen die hun gehele levensloop kunnen bepalen. Vragen die 98% van de mensen zich helemaal nooit hoeven te stellen.
Als samenleving, waar diversiteit mag bestaan en verschillen gevierd mogen worden, zouden we ons moeten vasthouden aan dat waar de Regenboogvlag oorspronkelijk symbool voor stond: Acceptatie
Niet waarvoor hij gekaapt is door de industrie, en daarom nu de “progressieve Regenboogvlag” heet: Hervorming
Het is verdeel en heers. Alle letters uit de bak horen volgens media en politiek voor de bühne bij elkaar, en worden door dezelfde machtshebbers achter de coulissen van elkaar verwijderd. Ook de groep die samen op bootjes staat te dansen in de grachten van Amsterdam.
Persoonlijk hoop ik dat deze kritische groep mensen, (want dat zijn wij wél, stuk voor stuk), zich meer en meer gaat realiseren hoe ze gebruikt worden.
Laat dat maar eens een nieuw gezamenlijk doel worden.
Alles wat wij deden, doen en zullen gaan doen, dat doen wij Samen Voor Nederland.
Denzel Olde Kalter
