Onze kinderen en hun toekomst. We kunnen gerust stellen dat wij daar als partij, als beweging, maar vooral als mensen al onze aandacht aan geven. Onze visie is voor hen, onze plannen zijn er om daar een brug naartoe te bouwen.
De Nederlandse overheid heeft zichzelf de verantwoordelijkheid toegeëigend om voor onze kinderen en jongeren te zorgen. En die verantwoordelijkheid heeft zij vervolgens, op veel verschillende vlakken, compleet laten vallen. Ouders, kinderen, gezinnen. Ze verkeren nu in probleemsituaties die hen zonder bemoeienis van de Nederlandse overheid wellicht bespaard hadden mogen blijven.
Samen voor Nederland is hierin helder. Zoals dit voor veel andere verkiezingsonderwerpen geldt, is het bij jeugdzorg niet anders: De bureaucratie moet eruit.
Kinderen en jongeren zijn niet te passen in protocollen en excel-sheets. En al helemaal niet wanneer zij in een situatie belanden die ze in relatie brengt met jeugdzorg. Het zou “jeugdambtenarij” moeten heten. Het woord “zorg” past niet langer.
Toeslagenschandaal
Het nog altijd onopgeloste toeslagenschandaal is een voorbeeld van het wanbeleid waar we over spreken. Kinderen die omwille van een bureaucratische *fout* bij hun ouders zijn weggehaald. Omwille van geld dat er wel of niet was, zag de lange arm van de Rijksoverheid zich genoodzaakt om talloze kinderen en ouders op te zadelen met de meest traumatische ervaring van hun levens. Onacceptabel.
Het is niet goed te praten. De vraag is of een rechtvaardige uitkomst ooit nog realiteit mag worden voor deze toegetakelde gezinnen.
Samen voor Nederland stelt de volgende eisen m.b.t. het toeslagenschandaal:
– Wij eisen onmiddelijke hereniging van de duizenden ouders en uithuisgeplaatste kinderen die tijdens het toeslagenschandaal uit elkaar gehaald zijn.
– Wij eisen een onafhankelijk onderzoek naar alle uithuisplaatsingen die hebben plaatsgevonden.
– Wij eisen meer toezicht en onderzoek naar de overmatige bevoegdheden van de jeugdzorg, en of deze noodzakelijk zijn.
Echter, deze eisen hadden gezinnen niet hoeven stellen als de macht van de jeugdbescherming een passende controle had.
Het moet anders.
Waar het woord “jeugdhulp” gebruikt wordt is de realiteit anders.
Gecertificeerde instellingen dienen geen commerciële interesse te hebben in het opvangen van uithuisgeplaatste kinderen.
Ambtenaren moeten geen bevoegdheid hebben om onnodig in te breken bij opvoeding van kinderen wanneer zij dit nodig achten, zonder onafhankelijke controle.
Het uitgangspunt moet altijd een veilige, gemoedelijke thuissfeer zijn.
En zorg moet bovenaan staan. Menselijkheid. Geen aangevinkte criteria die op de groeiende rapportenstapel van jeugdzorgambtenaren.
Open gesprekken moeten de boventoon voeren, waar beide partijen op gelijke voet staan. Ouders moeten niet bang zijn voor jeugdzorg, maar het vertrouwen is geknakt. En dat moet gerepareerd worden voordat jeugdzorg zich verder mengt in de privé setting van gezinnen.
De overheid, en NGO’s zouden zich afzijdig moeten houden in de levens van Nederlandse gezinnen. We willen onderzoeken waar en wanneer jeugdzorg daadwerkelijk nuttig is. En in welke hoedanigheid
Jeugdzorg moet een noodoplossing zijn. Een vangnet.
Geen dirigent of consultant.
